Πωλείται όσο-όσο!!!

Οδεύουμε σε καθεστώς ολικών αποκρατικοποιήσεων και ξεπουλήματος άνευ όρων όλων των κρατικών επιχειρήσεων, ακόμα και των κερδοφόρων, για ένα κομμάτι ψωμί. Η στρατηγική αυτή είναι τόσο κοντόφθαλμη που αντί να ισχυροποιήσει και να βοηθήσει στην κερδοφορία των επιχειρήσεων, τις ξεπουλάει όσο-όσο για να βάλει κάποια λεφτά πρόσκαιρα στο ταμείο του κράτους. Είναι η εύκολη λύση. Τι πιο εύκολο από το να αρχίσεις να ξεπουλάς τα υπάρχοντά σου όταν αντιμετωπίζεις οικονομικό πρόβλημα αντί να εκπονήσεις σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης? Γιατί το τελευταίο προϋποθέτει γνώσεις, βούληση, έγνοια για τον τόπο, χαρακτηριστικά που καθώς φαίνεται στερείται η υπάρχουσα κυβέρνηση.
Το χειρότερο είναι πως η πλειοψηφία της κοινής γνώμης παρουσιάζεται να συμφωνεί με τα μέτρα, σύμφωνα με τα γκάλοπ, τα οποία όμως τελευταία έχουν χάσει εντελώς την αξιοπιστία τους. Η κυβέρνηση στηρίζεται στην τυφλή απέχθεια και στη ζήλια που έχουν οι μη δημόσιοι υπάλληλοι προς τους δημόσιους υπαλλήλους χωρίς να έχουν σκεφτεί τους βαθύτερους λόγους για τους οποίους ισχύει η μονιμότητα – η οποία παρεμπιπτόντως δεν είναι ελληνική πατέντα, ισχύει σε όλα τα κράτη. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν η κάθε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση είχε στα χέρια της τη δυνατότητα να απολύσει όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που είχαν διοριστεί με προηγούμενες κυβερνήσεις και να τους αντικαταστήσει με άλλους. Θα δημιουργούνταν ένας φαύλος κύκλος αλλαγών του προσωπικού με μόνο κριτήριο την ημερομηνία πρόσληψης και από ποια κυβέρνηση και όχι φυσικά την καταλληλότητα και την αποδοτικότητα των υπαλλήλων. Ας μη γελιόμαστε, στην Ελλάδα ζούμε. Εδώ οι κυβερνήσεις παίζουν αυτό το παιχνιδάκι με τους συμβασιούχους επειδή εκεί τους δίνεται η δυνατότητα, δεν θα το έκαναν με τους «μόνιμους»?
Αυτές όμως τις παραμέτρους δεν τις σκέφτεται η «πλειοψηφία» γιατί προφανώς κανείς δεν τους τροφοδοτεί με αυτές τις πληροφορίες και αρκούνται μόνο οι διάφοροι πολιτικάντηδες και τα φερέφωνα τους ΜΜΕ να δημιουργούν εντυπώσεις ώστε να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους. Σαν αποτέλεσμα, οξύνεται ο φθόνος των μη εχόντων προς τους «έχοντες» δημόσιους υπαλλήλους με τον πιο λαϊκίστικο τρόπο, τον τρόπο όπου στην Ελλάδα, δυστυχώς λόγω έλλειψης παιδείας βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί. Ταυτόχρονα όμως, αν και από τη μία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ του περιορισμού του δημοσίου τομέα από την άλλη διορίζουν με κάθε τρόπο, ημινόμιμο ή εντελώς παράτυπο, τους πελάτες τους στο δημόσιο. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Αλλά αφού επιβραβεύονται για αυτές τους τις τακτικές από τους ψηφοφόρους στις κάλπες, ποιος ο λόγος να τις αλλάξουν?