Αλαζονεία σε υπερτάτο βαθμό

Τόση αλαζονεία δεν είχε ποτέ επιδείξει έλληνας πρωθυπουργός έναντι πολιτικού του αντιπάλου, με τέτοιο ύφος σε τέτοιο βαθμό και σε τέτοιο επίπεδο. Αναφέρομαι φυσικά στον τρόπο που αντιμετώπισε ο πρωθυπουργός τον Γ. Παπανδρέου κατά την είσοδό του στην αίθουσα συνεδριάσεων την ώρα που ο πρώτος ήταν στο βήμα. Η φράση «Έλα Γιώργο ν’ ακούσεις» από τα χείλη του πρωθυπουργού προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην αίθουσα του κοινοβουλίου συνοδευόμενη μάλιστα από πνιχτά γελάκια του ιδίου και καμάρι τύπου «είπα κάτι πολύ πετυχημένο» ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικής αλαζονείας, χυδαιότητας, χλευασμού, μη σεβασμού, λαϊκισμού αισθητικής του καφενείου. Αν προσθέσουμε και την μετέπειτα απάντησή του στο αίτημα της αντιπολίτευσης για εκλογές «προσέχετε τι ζητάτε γιατί ίσως πραγματοποιηθούν» καταλαβαίνουμε το επίπεδο του ανθρώπου που μας κυβερνάει και την ποιότητα του χαρακτήρα του. Πώς μετά να μην οδηγηθούν οι κομματικοί νεολαίοι σε ποδοσφαιρικού τύπου υβριστικά συνθήματα εναντίον του Γ. Παπανδρέου, με αβάντα υπουργών?
Δυστυχώς το ρητό «κάθε λαός έχει κυβερνήτες αυτούς που του αξίζουν» επιβεβαιώνεται πλήρως στην παρούσα περίπτωση. Υπήρξαν φορές που Έλληνας πρωθυπουργός είχε κάτι παραπάνω σε πολιτική σκέψη και σε καινοτομία από την πλειοψηφία του λαού και για το λόγο αυτό θαυμαζόταν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο πρωθυπουργός είναι σαν «ένας από εμάς» ή «δικός μας άνθρωπος, απλός» όπως λέει η πλειοψηφία. όμως με αυτούς τους πολιτικούς, τύπου «σαν κι εμάς» δεν πάς μπροστά σαν έθνος. Ο πρωθυπουργός πρέπει να έχει προχωρημένη και τολμηρή πολιτική σκέψη και ας έχει πολιτικό κόστος, όχι να κυβερνάει σύμφωνα με δημοσκοπήσεις για να είναι αρεστός ή και να μην κυβερνάει καθόλου - κάτι μου θυμίζει... Αν δεν παίρνεις πολιτικές αποφάσεις δεν φθείρεσαι κιόλας. Αν λες όμως προχωρημένα πράγματα στο κοινό που εκλέγει Ψωμιάδη με 55% τότε σίγουρα θα σε απορρίψουν, γιατί δεν είσαι «ένας σαν κι αυτούς» και αυτά δεν τα καταλαβαίνουν. Αν δεν σε βλέπουν να πηγαίνεις εκκλησία, να κάνεις χοντροκομμένα αστεία, να ασχολείσαι με μπάλα και φαγητό, να παίζεις τον χαρούμενο οικογενειάρχη, δεν έχεις καμία τύχη. Είναι δυνατόν να μιλάς στον νεοέλληνα του 2006 για αποποινικοποιήσεις, gay δικαιώματα – πράγματα που όλοι κάνουν αλλά δεν τα συζητούν και είναι σαν να μην έγιναν - , σουηδικά μοντέλα πρόνοιας, δικαιώματα μεταναστών, ουσιαστική εφαρμογή ισότητας των 2 φύλων, διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, δια βίου μάθηση κι εκπαίδευση φινλανδικού τύπου, χωρίς να σε κοιτάνε περίεργα? Είναι δυνατόν στην καθημερινότητά σου να πηγαίνεις γυμναστήριο, να κάνεις jogging, να πηγαίνεις στο μέγαρο και σε παραστάσεις τύπου «2» του Παπαϊωάννου και να κάνεις blogging, χωρίς να δημιουργείς σχόλια? Δεν νομίζω ότι θα είχε κανείς καμία τύχη έτσι. Μιλάμε για 2 διαφορετικούς κόσμους.
Αλλά αφού στους Έλληνες αρέσει η υποκρισία και λατρεύουν να εξαπατώνται γιατί δεν χρησιμοποιείται αυτή η μέθοδος σαν μόνιμο καλούπι απορώ. Τι τύχη μπορεί να έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και τακτικές?