Αλαζονεία σε υπερτάτο βαθμό

Τόση αλαζονεία δεν είχε ποτέ επιδείξει έλληνας πρωθυπουργός έναντι πολιτικού του αντιπάλου, με τέτοιο ύφος σε τέτοιο βαθμό και σε τέτοιο επίπεδο. Αναφέρομαι φυσικά στον τρόπο που αντιμετώπισε ο πρωθυπουργός τον Γ. Παπανδρέου κατά την είσοδό του στην αίθουσα συνεδριάσεων την ώρα που ο πρώτος ήταν στο βήμα. Η φράση «Έλα Γιώργο ν’ ακούσεις» από τα χείλη του πρωθυπουργού προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην αίθουσα του κοινοβουλίου συνοδευόμενη μάλιστα από πνιχτά γελάκια του ιδίου και καμάρι τύπου «είπα κάτι πολύ πετυχημένο» ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικής αλαζονείας, χυδαιότητας, χλευασμού, μη σεβασμού, λαϊκισμού αισθητικής του καφενείου. Αν προσθέσουμε και την μετέπειτα απάντησή του στο αίτημα της αντιπολίτευσης για εκλογές «προσέχετε τι ζητάτε γιατί ίσως πραγματοποιηθούν» καταλαβαίνουμε το επίπεδο του ανθρώπου που μας κυβερνάει και την ποιότητα του χαρακτήρα του. Πώς μετά να μην οδηγηθούν οι κομματικοί νεολαίοι σε ποδοσφαιρικού τύπου υβριστικά συνθήματα εναντίον του Γ. Παπανδρέου, με αβάντα υπουργών?
Δυστυχώς το ρητό «κάθε λαός έχει κυβερνήτες αυτούς που του αξίζουν» επιβεβαιώνεται πλήρως στην παρούσα περίπτωση. Υπήρξαν φορές που Έλληνας πρωθυπουργός είχε κάτι παραπάνω σε πολιτική σκέψη και σε καινοτομία από την πλειοψηφία του λαού και για το λόγο αυτό θαυμαζόταν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο πρωθυπουργός είναι σαν «ένας από εμάς» ή «δικός μας άνθρωπος, απλός» όπως λέει η πλειοψηφία. όμως με αυτούς τους πολιτικούς, τύπου «σαν κι εμάς» δεν πάς μπροστά σαν έθνος. Ο πρωθυπουργός πρέπει να έχει προχωρημένη και τολμηρή πολιτική σκέψη και ας έχει πολιτικό κόστος, όχι να κυβερνάει σύμφωνα με δημοσκοπήσεις για να είναι αρεστός ή και να μην κυβερνάει καθόλου - κάτι μου θυμίζει... Αν δεν παίρνεις πολιτικές αποφάσεις δεν φθείρεσαι κιόλας. Αν λες όμως προχωρημένα πράγματα στο κοινό που εκλέγει Ψωμιάδη με 55% τότε σίγουρα θα σε απορρίψουν, γιατί δεν είσαι «ένας σαν κι αυτούς» και αυτά δεν τα καταλαβαίνουν. Αν δεν σε βλέπουν να πηγαίνεις εκκλησία, να κάνεις χοντροκομμένα αστεία, να ασχολείσαι με μπάλα και φαγητό, να παίζεις τον χαρούμενο οικογενειάρχη, δεν έχεις καμία τύχη. Είναι δυνατόν να μιλάς στον νεοέλληνα του 2006 για αποποινικοποιήσεις, gay δικαιώματα – πράγματα που όλοι κάνουν αλλά δεν τα συζητούν και είναι σαν να μην έγιναν - , σουηδικά μοντέλα πρόνοιας, δικαιώματα μεταναστών, ουσιαστική εφαρμογή ισότητας των 2 φύλων, διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, δια βίου μάθηση κι εκπαίδευση φινλανδικού τύπου, χωρίς να σε κοιτάνε περίεργα? Είναι δυνατόν στην καθημερινότητά σου να πηγαίνεις γυμναστήριο, να κάνεις jogging, να πηγαίνεις στο μέγαρο και σε παραστάσεις τύπου «2» του Παπαϊωάννου και να κάνεις blogging, χωρίς να δημιουργείς σχόλια? Δεν νομίζω ότι θα είχε κανείς καμία τύχη έτσι. Μιλάμε για 2 διαφορετικούς κόσμους.
Αλλά αφού στους Έλληνες αρέσει η υποκρισία και λατρεύουν να εξαπατώνται γιατί δεν χρησιμοποιείται αυτή η μέθοδος σαν μόνιμο καλούπι απορώ. Τι τύχη μπορεί να έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και τακτικές?

Πωλείται όσο-όσο!!!

Οδεύουμε σε καθεστώς ολικών αποκρατικοποιήσεων και ξεπουλήματος άνευ όρων όλων των κρατικών επιχειρήσεων, ακόμα και των κερδοφόρων, για ένα κομμάτι ψωμί. Η στρατηγική αυτή είναι τόσο κοντόφθαλμη που αντί να ισχυροποιήσει και να βοηθήσει στην κερδοφορία των επιχειρήσεων, τις ξεπουλάει όσο-όσο για να βάλει κάποια λεφτά πρόσκαιρα στο ταμείο του κράτους. Είναι η εύκολη λύση. Τι πιο εύκολο από το να αρχίσεις να ξεπουλάς τα υπάρχοντά σου όταν αντιμετωπίζεις οικονομικό πρόβλημα αντί να εκπονήσεις σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης? Γιατί το τελευταίο προϋποθέτει γνώσεις, βούληση, έγνοια για τον τόπο, χαρακτηριστικά που καθώς φαίνεται στερείται η υπάρχουσα κυβέρνηση.
Το χειρότερο είναι πως η πλειοψηφία της κοινής γνώμης παρουσιάζεται να συμφωνεί με τα μέτρα, σύμφωνα με τα γκάλοπ, τα οποία όμως τελευταία έχουν χάσει εντελώς την αξιοπιστία τους. Η κυβέρνηση στηρίζεται στην τυφλή απέχθεια και στη ζήλια που έχουν οι μη δημόσιοι υπάλληλοι προς τους δημόσιους υπαλλήλους χωρίς να έχουν σκεφτεί τους βαθύτερους λόγους για τους οποίους ισχύει η μονιμότητα – η οποία παρεμπιπτόντως δεν είναι ελληνική πατέντα, ισχύει σε όλα τα κράτη. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν η κάθε νεοεκλεγείσα κυβέρνηση είχε στα χέρια της τη δυνατότητα να απολύσει όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που είχαν διοριστεί με προηγούμενες κυβερνήσεις και να τους αντικαταστήσει με άλλους. Θα δημιουργούνταν ένας φαύλος κύκλος αλλαγών του προσωπικού με μόνο κριτήριο την ημερομηνία πρόσληψης και από ποια κυβέρνηση και όχι φυσικά την καταλληλότητα και την αποδοτικότητα των υπαλλήλων. Ας μη γελιόμαστε, στην Ελλάδα ζούμε. Εδώ οι κυβερνήσεις παίζουν αυτό το παιχνιδάκι με τους συμβασιούχους επειδή εκεί τους δίνεται η δυνατότητα, δεν θα το έκαναν με τους «μόνιμους»?
Αυτές όμως τις παραμέτρους δεν τις σκέφτεται η «πλειοψηφία» γιατί προφανώς κανείς δεν τους τροφοδοτεί με αυτές τις πληροφορίες και αρκούνται μόνο οι διάφοροι πολιτικάντηδες και τα φερέφωνα τους ΜΜΕ να δημιουργούν εντυπώσεις ώστε να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους. Σαν αποτέλεσμα, οξύνεται ο φθόνος των μη εχόντων προς τους «έχοντες» δημόσιους υπαλλήλους με τον πιο λαϊκίστικο τρόπο, τον τρόπο όπου στην Ελλάδα, δυστυχώς λόγω έλλειψης παιδείας βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί. Ταυτόχρονα όμως, αν και από τη μία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ του περιορισμού του δημοσίου τομέα από την άλλη διορίζουν με κάθε τρόπο, ημινόμιμο ή εντελώς παράτυπο, τους πελάτες τους στο δημόσιο. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Αλλά αφού επιβραβεύονται για αυτές τους τις τακτικές από τους ψηφοφόρους στις κάλπες, ποιος ο λόγος να τις αλλάξουν?

Χριστούγεννα με δανεικά

Και το ερώτημα είναι: πότε θα αποπληρώσουμε τα χρέη μας, σε αυτήν ή στην άλλη ζωή? Και αν στην άλλη, σε ποιά κατά σειρά?

Μαθήματα πολιτικής αγωγής

Η συντηρητική μας κυβέρνηση ολοένα και φλερτάρει με το να παίρνει αντιλαϊκά μέτρα με μόνο θύμα όπως πάντα τα χαμηλά στρώματα καθώς τα υψηλά δεν είναι στις προθέσεις της να θιχτούν. Αυτό ήταν σαφές εκ των προτέρων αλλά η πλειοψηφία, η οποία και την ψήφισε το έκανε «γιατί δεν είχε άλλη επιλογή». Αντίθετα οι λαοί της λατινικής Αμερικής επιλέγουν ο ένας μετά τον άλλον να στραφούν αριστερά αποτινάζοντας τις φιλοαμερικανικές μαριονέτες από πάνω τους. Ίσως μας δώσουν κάποια μαθήματα δημοκρατίας κάποια στιγμή ή κάποιο εγχειρίδιο κατάρτισης ψηφοφόρου…

Ενοποίηση του Χριστιανισμού – Καλύτερη χειραγώγηση του κλήρου

Η φωτογραφία του Πατριάρχη με τον Πάπα να σφίγγουν τα χέρια στον αέρα είναι τουλάχιστον εκφοβιστική και απειλητική. Δεν θέλω να ξέρω σε τι μονοπάτια μπορεί να οδηγήσει η ενοποίηση των διαφορετικών χριστιανικών δογμάτων κατ’ εντολή φυσικά του διεθνούς κεφαλαίου ώστε να χρησιμοποιηθεί σαν μέσο χειραγώγησης των μαζών για την καλύτερη και χωρίς αντιρρήσεις εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Κάτι αντίστοιχο που γίνεται στην Αμερική με τον Μπους και την ενδυνάμωση των ταγμάτων του μίσους, τους Ευαγγελιστές και τις οργανώσεις τους που διοικούν άτυπα και επιβάλουν τα ήθη στις τοπικές κοινωνίες. Οι πολίτες της Ευρώπης δεν θα μπορούσαν να αφεθούν έξω από τα σχέδια των παγκόσμιων κυβερνητών, ιδίως οι πρόσφατα εκδημοκρατισμένοι και άρα ανοιχτοί σε κάθε επιρροή πολίτες του πρώην ανατολικού μπλοκ και κυρίως οι εκατομμύρια ρώσοι ορθόδοξοι.
Στο χέρι μας είναι να αντισταθούμε, να υψώσουμε τείχος και να μη γίνουμε δέκτες της προπαγάνδας των κρατούντων και πιόνια-όμηροι στα ανόσια και απεχθή παιχνίδια τους με οποιοδήποτε περιτύλιγμα και αν προσπαθήσουν να μας το επικοινωνήσουν.

Απαίδευτοι Έλληνες

Δυστυχώς ολοένα και ενισχύεται η άποψή μου ότι είμαστε ίσως οι πιο απαίδευτοι Ευρωπαίοι. Δυστυχώς δικαιώνεται αυτή η άποψη σε πολλούς τομείς. Τελευταίο παράδειγμα είναι τα γκάλοπ για την πρόθεση ψήφου. Οι πλειοψηφία δείχνει να είναι δυσαρεστημένη από την κυβέρνηση, το κυβερνών κόμμα όμως προηγείται με 3,5%. Αν υποθέσουμε ότι δεν καλύπτονται από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στη δημοκρατία έχουμε τόσες επιλογές, κόμματα στην Ελλάδα να φαν κι οι κότες… Όμως οι περισσότεροι δεν το ‘χουν μάθει αυτό, είναι πέρα από τη λογική τους. Ακόμα κι αν στα αστικά κέντρα τα αριστερά κόμματα παίρνουν μεγαλύτερο ποσοστό, στην επαρχία δεν ψηφίζουν τίποτα άλλο από τα δυο μεγάλα για τον προφανή λόγο ότι ζητούν στη συνέχεια ρουσφέτια από τους βουλευτές. Κατάλοιπα εποχής τουρκο(?)κρατίας και βάλε. Κι αυτά αποτελούν έναν ισχυρό λόγο που η χώρα δεν πάει μπροστά. Ακόμα κι όταν εμφανίζονται εξαιρέσεις πολιτικών με οράματα, αυτοί καταποντίζονται και γίνονται αντικείμενο χλεύης και στη συνέχεια καταβροχθίζονται από το αδηφάγο σύστημα και το σαθρό περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα κι εμείς οι απλοί πολίτες όταν πηγαίνουμε στην Ευρώπη ξεφεύγουμε από την ντόπια κακομοιριά αλλά, άμα τη επιστροφή μας, γινόμαστε ένα και καταποντιζόμαστε σε αυτό το απεχθές βάραθρο της μιζέριας και της δικτατορίας της αμορφωσιάς.